Στα όριά της η "νέα" κυβέρνηση

Αντιμέτωπη με το αδιέξοδο της πολιτικής που εφαρμόζει έρχεται εκ νέου η κυβέρνηση, καθώς ο ανασχηματισμός κράτησε... τρεις ημέρες και τα προβλήματα για το δικομματικό κυβερνητικό σχήμα επανήλθαν ορμητικά.

• 
  
• Σε τροχιά σύγκρουσης Σαμαράς-Βενιζέλος, πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα και τα ανοιχτά μέτωπα

Το κλίμα στο Μαξίμου είναι βαρύ, καθώς πλέον η ανοιχτή κόντρα Κυρ. Μητσοτάκη - Ανδρ. Λοβέρδου για την επαναπρόσληψη των "διαθεσίμων" διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ έχει περάσει σε επίπεδο αρχηγών και τον γόρδιο δεσμό καλούνται να λύσουν ο Αντ. Σαμαράς με τον Ευ. Βενιζέλο. Ώς την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές, πάντως, ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν είχαν βρει λύση, ενώ η κυβέρνηση απλώς κέρδιζε χρόνο με την τροπολογία που δίνει πέντε ημέρες παράταση για την επίλυση του όλου θεματος.θέματος.

Ανοιχτά μέτωπα

Το πρόβλημα που έχει ανακύψει μεταξύ των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων έχει παροξυνθεί, μετά τις εξαγγελίες της Χαριλάου Τρικούπη, σύμφωνα με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ θα ζητήσει από τον Αντ. Σαμαρά συνολική επανεξέταση της "μνημονιακής" δέσμευσης για 7.000 απολύσεις μέσω διαθεσιμοτήτων.
Εξάλλου, χθες, η κυβερνητική εκπρόσωπος Σ. Βούλτεψη δεν έκρυψε ότι υπάρχει πρόβλημα στην κυβέρνηση, απλώς το απέδωσε στο γεγονός ότι... δεν είναι μονοκομματική. "Στις κυβερνήσεις συνεργασίας υπάρχουν και διαφωνίες", είπε χαρακτηριστικά στον Σκάι η κ. Βούλτεψη.
Παράλληλα, σε φιάσκο εξελίσσεται για την κυβέρνηση και η αντίδρασή της στις απολυμένες αγωνιζόμενες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Η Σ. Βούλτεψη επισήμανε ότι "δεν είναι κανείς ευτυχής με αυτές τις εικόνες", ερωτηθείσα για την απίστευτη αστυνομική βία σε βάρος των καθαριστριών. Παράλληλα, η κυβερνητική εκπρόσωπος επιχείρησε να "οχυρωθεί" πίσω από την ΕΔΕ και τη διαθεσιμότητα στην οποία ετέθη ο άνδρας των ΜΑΤ που χτύπησε την καθαρίστρια με "σιδερένιο" γάντι. "Για το συγκεκριμένο περιστατικό γίνεται ένορκη διοικητική εξέταση. Προφανώς επικοινωνιακά επικρατεί ένα τέτοιο περιστατικό και πρέπει να αποφεύγεται, πάση θυσία, και γι' αυτό γίνεται και η ΕΔΕ. Παρ' όλα αυτά, η χώρα τα τελευταία 4 χρόνια είχε 20.000 διαδηλώσεις και δεν γίνονται πάντα αυτά", είπε η κυβερνητική εκπρόσωπος.

 

"Αισθάνομαι απέχθεια"

Πάντως, οι εικόνες ντροπής στην Καραγεώργη Σερβίας δεν έχουν αφήσει ασυγκίνητο ούτε τον σκληρό "σαμαρικό" πυρήνα. Μετά τον Φ. Κρανιδιώτη, που τόνισε ότι η υπόθεση των καθαριστριών εξελίσσεται σε "ηθική και πολιτική ήττα", και η εκπρόσωπος της Ν.Δ. Άννα Ασημακοπούλου τόνισε χθες στον ρ/σ Βήμα πως "αισθάνεται απέχθεια" για τις εικόνες έξω από το υπουργείο Οικονομικών. "Ανθρώπινα, αισθάνομαι απέχθεια γι' αυτό που συνέβη", είπε η κ. Ασημακοπούλου, καίτοι παραδέχθηκε ότι η κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί την απόφαση της Δικαιοσύνης - δηλαδή του Αρείου Πάγου.
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ο Αντ. Σαμαράς έχει να αντιμετωπίσει και έναν νέο πονοκέφαλο: την απόφαση του ΣτΕ, σύμφωνα με την οποία είναι αντισυνταγματικές οι περικοπές στους ενστόλους. Πρόκειται για απόφαση που "κουρεύει" τα ταμειακά διαθέσιμα και το πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ αν η κυβέρνηση αποφασίσει να τη σεβαστεί -κάτι που δεν είναι καθόλου δεδομένο, πάντως-, θα πρέπει να βρει "ισοδύναμα μέτρα" περικοπών. Δηλαδή, νέα μέτρα - αυτά που αποκλείουν συνεχώς και ο Αντ. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος...

14/6/2014 , διαχειρηση

Στο Μουντιάλ είμαι…με όλους

Αγαπώ το ποδόσφαιρο κυριολεκτικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Με μια μπάλα στον κήπο της γιαγιάς να ανταλλάζω πάσες με τον πατέρα μου. Και αργότερα να ακολουθώ τον θείο μου στις προπονήσεις της Ομόνοιας, να κάθομαι με τους παίκτες στον πάγκο. Δεν είχα πολλές επιλογές. Όλη μου η οικογένεια υποστήριζε φανατικά την Ομόνοια και επομένως η υποστήριξη στο τριφύλλι ήταν αυτονόητη. Μεγαλώνοντας κατάλαβα και γιατί. Ομάδα της Αριστεράς, με έντονες κοινωνικές αναφορές τόσο κατά τη δημιουργία της όσο και στην πορεία της, ομάδα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης με τους Τουρκοκύπριους. Αν είχα επιλογή πάλι Ομόνοια θα ήμουν.
Ποτέ μου όμως δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε «σώνει και ντε» να διαλέξω εθνική κάθε τέσσερα χρόνια. Το πρώτο Μουντιάλ που θυμάμαι ήταν αυτό της Ιταλίας το 1990. Όλοι διάλεγαν και μια ομάδα. Ο ένας την Ολλανδία, ο άλλος την Αργεντινή, ο τρίτος την Ιταλία και όλα τα πιτσιρίκια της γειτονιάς μου τη Βραζιλία. Εγώ έγινα Γιουγκοσλαβία. Σε αυτό του 1994 ερωτεύτηκα τη Βραζιλία. Το 1998 απλά παρακολούθησα τα παιχνίδια, το 2002 γοητεύτηκα από την Τουρκία, τέσσερα χρόνια μετά από την Πορτογαλία και το 2010 δεν θα μπορούσα να μην υποκλιθώ στην Ισπανία.
Δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα να υποστηρίζεις σταθερά συγκεκριμένη ομάδα στο Μουντιάλ. Η παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου έχει κάνει τις εθνικές ομάδες τόσο όμοιες που ελάχιστες διατηρούν το δικό τους στυλ. Η Βραζιλία εξευρωπαΐστηκε, η Αργεντινή χάνει τη σκληράδα της για χάριν του μεγαλείου του Μέσι, οι Άγγλοι έχουν αφήσει καιρό τώρα τις σέντρες και το ψηλό παιχνίδι, οι Ισπανοί αφού δίδαξαν τον κόσμο το τίκι-τάκα προσπαθούν να εφεύρουν νέα πράγματα, η Γερμανία έχει αλλάξει και έχει γίνει πιο θελκτική στα μάτια μου, η Ιταλία έχει αφήσει πίσω το κατενάτσιο και προσπαθεί να δημιουργήσει, η Ολλανδία αφήνει φέτος το κλασσικό 4-3-3 και το γυρνάει σε 5-3-2 γιατί δεν έχει τους κατάλληλους παίκτες για το σύστημα που υποτίθεται ότι λανσάρει εδώ και καμιά 25αριά χρόνια. Ακόμα και οι Αφρικανικές χώρες φέρνουν το παιχνίδι του τόσο κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα που καμιά φορά καταλαβαίνεις ότι οι παίκτες νιώθουν να έχουν αφήσει την ταυτότητά του στα αποδυτήρια των ευρωπαϊκών ομάδων που αγωνίζονται.
Αν πάλι τα κριτήριά σου είναι πιο κοινωνικό – πολιτικά μάλλον έχεις ξεμείνει από ομάδες. Η ΕΣΣΔ δεν υπάρχει πια και μαζί της κατάρρευσαν όλες οι υπόλοιπες ανατολικές χώρες. Η Βενεζουέλα συνήθως δεν πάει στις τελικές φάσεις, η Κούβα προτιμά το μπέιζμπολ. Όσοι πάλι σκέφτονται τη Β.Κορέα θα πρέπει να ένιωσαν άσχημα στο προηγούμενο Μουντιάλ με την εικόνα της ομάδας αλλά και με όσα ακολούθησαν.
Πιστεύω ότι αν υποστηρίζεις σταθερά την ίδια ομάδα σε Μουντιάλ χάνεις τη μισή απόλαυση του τουρνουά. Πάντα εμφανίζεται μια χώρα που θα καταφέρει να σε κερδίσει με όσα κάνει. Πάντα υπάρχει ένας παίκτης που σε τρελαίνει, πάντα ένας προπονητής που γουστάρεις πολύ, πάντα κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες που σε ωθούν να υποστηρίξεις συγκεκριμένη χώρα. Στο Μουντιάλ του 1990 για παράδειγμα, οι «Γιούγκο» εκτός από μπαλάρα σε ενέπνεαν γιατί έβλεπαν χωρίς ίχνος κομπλεξισμού τους δυτικούς αντιπάλους τους. Δεν θα μπορούσες όμως να μην υποστηρίξεις και λίγο το Καμερούν του Ροζέ Μιλά και σίγουρα θα ήσουν με την Αργεντινή του Μαραντόνα που στον ημιτελικό με την Ιταλία δίχασε μια ολόκληρη χώρα προτρέποντας τους νότιους να στηρίξουν τη χώρα του καθώς οι βόρειοι τους καταπιέζουν μέσα στην ίδια την Ιταλία.
Στις ΗΠΑ το 1994 τρελάθηκες με τον μεγάλο Ρομπέρτο Μπάτζιο αλλά και με το δίδυμο της βραζιλιάνικης επίθεσης, Ρομάριο – Μπεμπέτο. Σίγουρα όμως για λίγο υποστήριξες την κλίκα της Βουλγαρίας και σκέφτηκες ότι όταν μείνεις φαλακρός θέλεις να μοιάσεις λίγο με τον μεγάλο Λέτσκοφ. Στήριξες για λίγο τη Ρουμανία του Χάτζι και σου άρεσε που είδες τη Σουηδία να κάνει την έκπληξη φτάνοντας στην τρίτη θέση.
Το 1998 δεν μπορεί να μην χάρηκες που ένας Αλγερινός έκανε τους Γάλλους να τον προσκυνούν, δεν γίνεται να μην πωρώθηκες με το γκολ του Μπέργκαμπ στο 89΄ του αγώνα με τους Αργεντίνους, δεν μπορεί να μην ταυτίστηκες λίγο με τους Κροάτες που έπαιξαν μπαλάρα και ήρθαν τρίτοι, δεν μπορεί, αν ήσουν Βραζιλία, να μην θύμωσες με όσα έγιναν στον τελικό με τους σπόνοσορες να πιέζουν τον Ρονάλντο να παίξει παρά την εμφανή του αδυναμία.
Τέσσερα χρόνια μετά, εκτός από το ξενέρωμα του αηδιαστικού σπρωξίματος της Ν.Κορέας, εκστασιάστηκες με τα «3 Ρ» της Βραζιλίας, χόρεψες κάποιες στιγμές στα γκολ της Σενεγάλης και όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι πωρώθηκες με τους Τούρκους που μάσαγαν σίδερα και έφτασαν στα ημιτελικά. Αν ήσουν «Γάλλος» θύμωσες με τον απίστευτο διασυρμό της πρωταθλήτριας κόσμου που δεν κατάφερε να πετύχει ούτε γκολ.
Το 2006 ταυτίστηκες με τον Ζιντάν που έριξε τη κουτουλιά στον Ματεράτσι αλλά σίγουρα κάποιες στιγμές σε κέρδισε και η Ιταλία, σου άρεσε η ολοκληρωμένη ομάδα της Πορτογαλίας αλλά δεν μπορεί να μην εκτίμησες και τη προσπάθεια της Γερμανίας που έβαλε τότε τις βάσεις για μια νέα, δυναμική επανεμφάνιση στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.
Όσο για το 2010; Ξεκίνησες υποστηρίζοντας Αργεντινή γιατί είχε στον πάγκο Μαραντόνα και στο χορτάρι Μέσι, σε «κέρδισε» η Γκάνα που έκανε εκπληκτικά παιχνίδια, την Ισπανία να είναι αχτύπητη αλλά και την Ολλανδία να κάνει ό,τι καλύτερο στον τελικό απέναντί της αλλά σίγουρα ήσουν για λίγο με την Ουρουγουάη που σε άφηνε άφωνο με τον απίστευτο συνδυασμό πάθους και τεχνικής και τον μεγάλο Ντιέγκο Φορλάν να σε καθηλώνει μπροστά από την οθόνη.
Από σήμερα λοιπόν, καθόμαστε μπροστά στις οθόνες μας, φωνάζουμε τους φίλους μας και αφηνόμαστε στη σαγήνη της στρογγυλής θεάς, μια σαγήνη που μόνο οι ποδοσφαιρόφιλοι μπορούν να καταλάβουν και δεν χρειάζεται να μπούμε σε καμιά διαδικασία να εξηγήσουμε το γιατί. Όποιος καταλαβαίνει, καλώς!
Υ.Γ. Όσο για αυτούς που υποστηρίζουν την Ελλάδα. Τι να πω; Ο καθένας με τα βίτσια του